Δεν συμπάσχω ούτε στον πόνο του δημοσίου υπαλλήλου που του περικόπτεται το ΕΦΑΠΑΞ κατα 22%.
Δεν συμπάσχω επίσης με τον τεχνικό της ΔΕΗ που έπαιρνε 2000 ευρώ το μήνα και τώρα κλαίει διότι δεν βγαίνει με 1600.
Δεν συμπάσχω ακόμα ούτε με τον φαρμακοποιό που του χρωστάει λεφτά το κράτος και δυσκολεύεται.
Δεν συμπάσχω επ’ουδενί με τον δικαστικό που θεωρεί αντισυνταγματικό να παίρνει ο πρωτοδίκης 1400 ευρώ μηνιαίως.
Δεν συμπάσχω ούτε με τον αστυνομικό που από 1000 ευρώ κατεβαίνει στα 800.
Αυτή τη στιγμή που οι πάντες ολοφύρονται για όλους αυτούς, οι τηλεαστέρες σκίζουν τα ιμάτιά τους νυχθημερόν και ο κ. Κουβέλης με τον κ. Βενιζέλο δεν αντέχουν στην ιδεα να απολυθούν 15.000 δημόσιοι υπάλληλοι υπάρχουν κοντά 1.500.000 άνθρωποι, κανονικοί με χέρια, πόδια, αυτιά και μάτια που έχουν εισόδημα 0. ΜΗΔΕΝ. ΜΗ-ΔΕΝ. ZERO.
Αλλά ήταν τόσο άτυχοι που γεννήθηκαν σε μια κοινωνία κοτζαμπάσηδων που λογαριάζει για ανθρώπους μόνο όσους σιτίζονται από τον κρατικό κορβανά άμεσα ή έμμεσα.
Το ελληνικό κράτος πτώχευσε.
Αυτούς τους μισθούς μπορεί να δίνει, αυτούς θα δίνει. Τέλος.
Όποιος θεωρεί ότι αδικείται μπορεί να κάνει το πολύ απλό: να δηλώσει παραίτηση όμορφα κι ωραία, να πάρει των οματιών του και να αναζητήσει την τύχη του στον ιδιωτικό τομέα για να δούμε πόσο θα αναγνωριστεί η αξία του που το ανάλγητο κράτος υποβαθμίζει.
